Over de afloop van een on-Franse precisie operatie

Het doel van dit verblijf was om vrijdagmiddag de 24ste de vloer te laten storten. Een ultiem moment als afsluiting van 3 maal 8 dagen beulen en bukken en zwoegen en zweten. Genoeg is genoeg. Daarna zou ik aan de opbouw kunnen beginnen. En daar was ik eerlijk gezegd wel aan toe, inmiddels. Grote genade wat heb ik (lekker) afgezien. Maar voor dat er gestort kon worden moest er nog wel wat gebeuren. De balken om het plafond te stutten moesten op tijd zijn, ik moest voor het plaatsen daarvan zaterdag nog 2 muren wegbreken en afvoeren en een kuub vloer uitgraven en afvoeren, Phi Phi moest z’n woord nakomen en komen, de smid moest de ijzeren stutpaal klaar hebben, Gerard moest JeanJean gestrikt hebben ( een vlinder met je blote handen vangen is makkelijker) en met z’n 3’en moesten we dan maandag nog ongeveer 3 m3 vloer uitgraven en afvoeren en het isolatiemateriaal leggen, waarna Kees 2,5 dagen had om alle leidingen en afvoeren te leggen. En dan konden ze dus storten, met een gerust hart.
Ik had alles met precisie georganiseerd. De 15e direct bij aankomst 4 bezoekjes: Phiphi zou komen, Jeanjean was gestrikt, de ijzeren stutpaal was klaar, en de balken waren gearriveerd. Een goed begin…. Ik moest donderdag nog wel even 8 stempels regelen om het plafond te ondersteunen, zodat ik het restant draagmuur weg kon slaan. Enrique van de auberge had er 2, ik kwam Daniel tegen, die had er 3, ik verzon Pascal die had er ook 2, en de laatste bietste ik vrijdagochtend bij Voillot, m’n materialen leverancier. Geregeld, wel een ochtend verder. De eerste muur had ik er ’s middags ook uit. Vrijdag kwam de EDF langs om de meterkast om te zetten, zodat Kees de nieuwe stoppenkast kon aansluiten. Dat omzetten konden ze dus niet (andere afdeling), maar ze konden hem wel van de te slopen muur afhalen en (ingenieus in plastic verpakt) verzegelen. En passant m’n brievenbus verstopt, die was door wespen uitverkoren als nestplaats. Dat moeten we niet hebben. Met Kees de stempels gezet, en ’s middags de 2e muur gesloopt. Een echte draagmuur, waarop ik m’n moker brak. Gelukkig had ik de Kangoo van Kees nog…. 2 aanhangers puin later was dat ook weer gepiept. Weer een dag voorbij, nog steeds op schema. Phiphi kon komen....
Die kwam zaterdagochtend, op tijd!!!, kwart over 8, samen met Benoit z’n stiefzoon. 10 minuten later was plots deze Benoit verdwenen, om om 9 uur weer te keren met: 2 flessen witte wijn!!! Die waren ze vergeten! Het was 9 uur, en tijd voor de casse-croute. En zo stond ik dus onvermijderlijkerwijs om 9.10 aan de witte wijn. “Ca donne de la force” legde Benoit met droge ogen uit.... De rest van de ochtend was spannend…. Ze waren hun kettingzaag vergeten, en het plaatsen van die 2 balken was een gedoe. Die moesten een draai maken, waartoe we op sommige plekken het plafond wel een cm of 7 omhoog gekrikt hebben. Het huis stond te kraken, maar ze zaten erin. We waren inmiddels flink uit de tijd gelopen. Phiphi, die naar een begrafenis moest, zei om half 12 doodleuk: We halen het niet en komen volgende week zaterdag wel terug. Ik had m’n 2e ontzettingsmoment, en dat werkte: Ze zouden het zondag komen afmaken. De rest van de zaterdag gegraven.
Zondag was de dag van de ijzeren paal. Die gaat het eind vormen van het keukenblok, en moest dus tot op de cm nauwkeurig geplaatst worden, als het even kon. Gedoe, deze keer deden hun boren het niet, gevloek, en gedoe om hem op de plek en waterpas te krijgen, met het blote oog dus!! maar uiteindelijk stond ie. Het was zondag einde ochtend, en ik zat nog steeds op schema. Die dag verder weinig meer uitgevroten.
Maandagochtend, l’arrivée de Gerard et JeanJean, oude bekenden. Een dag van noeste en zware arbeid. Gerard zat er flink door, en ik was op een gegeven moment zo moe dat ik de kruiwagen niet meer hield en er onder aan de trap in terecht kwam. Hoe hard we ook gingen, dit kregen we niet af. Ik kreeg Gérard zo gek dat hij dinsdag zou komen helpen het af te maken. (NB: Zie de mooie koppen van die mannen in de “gallerij”) En passant reed een tuinman met zijn truck nog dwars over m`n inmiddels 3 maanden gekoesterde rozen: Alles aan gort. Een toegeschoten buurvrouw besloot er een heuse oproer van te maken. Daar sta je dan met je reputatiemanagement....
Dinsdag ging ik verder met uitgraven. Kees begon aan het leggen van de leidingen, en het werd duidelijk dat hij het niet ging klaren. Ik verzon een uitruil van uren met Jeroen, die gelukkig meedeed. Kees moest ’s middags weg, samen met Gerard ging ik de laatste halve kuub te lijf. 2 uur later waren we bijna klaar, weer behoorlijk aangedaan, tot we vlak voor de drempel nog op een kei stuiten. 20 minuten later hadden we hem er eindelijk uit: Een grapje van de bouwers van weleer, die daar hun grootste kei ingegraven hadden. Een kilo of 60, 70 moet dat ding gewogen hebben. Nog steeds op schema….. Woensdag ochtend ging ik Jeroen helpen met schilderen, en kwam hij ‘s middags Kees helpen met leidingen aanleggen. Dat schoot lekker op, maar niet genoeg. Ik zat er stevig door, maar had een heel leuke avond met Pieter en Marlou, m’n Nederlandse bovenburen, die daar sinds november eigenaar bleken te zijn. Ook het beton besteld trouwens. Ik wilde er één met een slang om het ook achterin het huis te kunnen brengen, maar die was er volgens Voillot niet. Het zou er één met een tapis roulant worden. Ik hoor mezelf nog zeggen dat ik me er niks bij kon voorstellen, “tapis roulant” Dat heb ik geweten! Jeroen was zo goed om ook donderdagochtend te komen helpen. Daarmee werden we dat brandje ook meester. Ik liep er bij als een zombie, zat er totaal doorheen. Om een uur of 2 begon ik met Kees de isolatie te leggen, om een half uur later tot de conclusie te komen dat we dat zo niet gingen redden. Grote vlakken ging pijlsnel, maar met alle leidingen moest er enorm veel gepast en gemeten en gesneden worden. Hoe loste ik dat nou weer op?? Ik ging bij de smid langs, maar die kon niet. Pascal, de boer, zat in het hooi. Wat nu??? Buurman Pieter!!! Pieter kwam en hielp ons uit de brand. Inmiddels was me ook duidelijk geworden dat ik nog een probleempje had. M’n getrouwe hulpen konden op vrijdag niet helpen met het uitvlakken van het beton. Wie ging me daarbij nou in vredesnaam helpen? Ik kon er maar 1 verzinnen, de smid, waarvan ik vrijwel zeker wist dat hij het kon. Opnieuw bij hem langs, en verdomd, hij kon en hij wilde. Ook dat weer opgelost. Om 6 uur lag al het isolatiemateriaal erin, zei het nogal hobbelig. Hoe kreeg ik dat in Godsnaam de volgende dag waterpas????? Met Kees toen nog een uur bezig geweest met het uitzetten, en toen, het was 19.00 uur, was het zover: Het beton kon komen!!, het ging lukken!!
Vrijdagochtend van 7 tot 13 bezig geweest met het opruimen. Weer een aanhanger vol naar de stortplaats, een aanhanger vol met teveel materiaal naar Voillot, etcetc. Om 5 voor 2 geluid van een vrachtwagen. Daar kwam de betonwagen. Groot! Zo groot dat hij boven de dakrand van m’n huis uitstak! En toen gebeurde het. De chauffeur keek naar m’n voordeur, keek naar m’n ramen, keek in m’n huis en vroeg zich af wat hier deed. Hij kreeg het beton niet naar binnen, demonstreerde dat even door de arm van z’n wagen uit te strekken, die ver boven het weiland van de buren terecht kwam. En bovendien had hij het verkeerde beton bij zich. Te grove kiezel erin voor mijn vloer. M’n wereld viel in duigen. Alles gered en geregeld, met magistraal kunst en vliegwerk, nu dit. Geen vloer dus.....

De afwikkeling duurde bijkans een uur, de schuldvraag is nog niet opgelost. Dat doen we begin juli wel, net zoals het leggen van die vloer dus, want tsja, komen zal hij er.